کار آفريني فرآيندي است که به کمک آن فرصت ها براي خلق محصولات و خدمات آتي، کشف، ارزيابي و مورد بهره برداري قرار مي گيرند. به عبارت ديگر، اين فرآيندي است که به کمک آن، سازمانها و افراد دانش جديد خود را به فرصت هاي جديدي در قالب محصولات و خدمات جديد تبديل مي کنند. بر مبناي تعريف فوق، خلق دانش جديد، کليد فرآيند کار آفريني است.به علاوه، محققان سازماني به توانايي انتشار و بهره برداي از دانش فعلي و توانايي خلق دانش جديد به عنوان عامل حياتي موفقيت اشاره کرده اند.
در گذشته، افسانه اي شايع بود که کارآفرينان داراي ويژگي ذاتي هستند و اين ويژگي ها که همراه با آنان متولد مي شود شامل: ابتكار، روحيه ي تهاجمي، تحرک، تمايل در به کار گيري ريسک، توان تحليلي و مهارت در روابط انساني است. بنابراين، فرض اساسي افسانه اين بود که کار آفرينان از طريق آموزش، پرورش نمي يابند. اما امروزه، کارآفريني به عنوان يک رشته ي علمي مورد شناسايي قرار گرفته و فروپاشي اين افسانه قديمي را به دنبال داشته است. رشته ي علمي کار آفريني همانند تمامي رشته هاي ديگر، داراي مدل ها، فرآيندها و قضايايي است که بايد دانش مربوط به آنها کسب شود.