نیاکان ما به آداب معاشرت و رعایت نزاکت فردی و اجتماعی توجه بسیار زیادی داشتند. از جمله در دوران هخامنشیان والدین تأکید داشتند که فرزندانشان پندار، گفتار و کردار نیکوو پسندیده داشته و طبیعت، مردم و والدین خود را دوست بدارند و به ایشان احترام بگذارند. از سوی دیگر ایشان معتقد بودند که دروغگویی سرآغاز تمام زشتیها و پلیدیها بوده و فرد دروغگو به سرای ناپاکان (دوزخ) خواهد رفت به همین دلیل از سن پنج سالگی به فرزندان خود راستگویی که یکی از ارکان آداب معاشرت است را آموزش میدادند. ایشان به حدی مبادی اصول اخلاقی و رفتاری بودند که حتی تاریخ نگاران یونانی و رومی که علاقه چندانی به ایران و ایرانی نداشتند نیز نتوانستند منکر ویژگیهای پسندیده ایشان شوند و در دست نوشته های خود بارها و بارها از نیاکان ما و محاسن اخلاقی و رفتاری ایشان سخن به میان آورده اند. اما متاسفانه همانطوری که خود شما نیز مستحضر هستید ما در این زمینه فاصله چشم گیری از نیاکان خود گرفته ایم. به نحوی که در زمان و شرایط فعلی تنها عده معدودی از افراد اجتماع ما از آداب معاشرت اجتماعی آگاه بوده و آن را رعایت می کنند. البته دلیل اصلی این امر عدم تمایل ما به رعایت این آداب نیست بلکه عدم شناختمان از آن است.