همه میدانند که شرکت ها باید پول دربیاورند؛ برای اینکه آنها بیشتر و بیشتر پول دربیاورند باید محصولاتشان، بازارهای تجاری شان را زیاد کنند و خیلی از چیزها را به خیلی از آدم ها تا آنجایی که امکان دارند بفروشند. حتی آنها می توانند یک بازار خرید را در بعدازظهر شنبه ای بارانی راه اندازی کنند و بعد مردم متوجه میشوند خیلی از چیزهایی که خریده اند موردنیاز آنها نبوده است و حتی برای یک لحظه هم به آن احتیاج نداشته اند اما براثر کارها و اقدامات بازاریاب ها گول خورده اند و مقاومتشان را از دست داده اند و خودشان هم می دانند. آنها می گویند به ما گفته میشود که شما بهتر می بینید، بهتر احساس می کنید، بهتر عمل می کنید، بهتر بو می کنید، اگر این، آن یا آن یکی را بخرید، ما واقعا به آنها اعتقادی نداریم اما باز هم می خریم. ما دوتا چیز را با یک قیمت می خریم و مقدار خیلی زیادی غذا سفارش می دهیم، حتی فقط به یک چیز احتیاج داریم و نمی خواهیم خیلی غذا بخوریم چون آنها را ارزشمند و خوب جلو می دهند. ما آنها را می خریم چون آنها جذاب اند و آخرین ها هستند و پس برای آنها پول میدهیم حتی اگر پول موجود در کارت اعتباری مان کم باشد و بعد احساس موفقیت می کنیم.
تا زمانی که مردم این کتاب را نخوانده اند، متوجه نمی شوند که آنها چیزهایی که برای فرزندان و نوه هایشان می خرند به دلایل مختلف، پاسخی به انواع فشارهاست.
بچه های مصرف گرای سوزان لین، آخرین بازار تجاری بزرگ برای شرکت های آمریکایی را معرفی می کند. که نه فقط نوجوانان و فرزندانمان بلکه بچه های کوچک را نیز در برمی گیرد: پیش دبستانی ها، کودکان نوپا، و هر کسی که به اندازه کافی بزرگ باشد تا اسم برند روی پاکت را در سوپرمارکت تشخیص بدهد، غوغا به پا می کند تا چیزهای شیرین در درون سبد خرید قرار بگیرند. این کالاها فقط غذاها و اسباب بازی ها نیستند بلکه، نوشیدنی های غیرالکلی، لوازم آرایش، لباس زیر زنانه سکسی، تلویزیون های اتاق خواب، هم هستند که برای بچه های پیش دبستانی تبلیغ می شوند بدون اینکه به سلامتی و تندرستی آنها توجه شود و اینکه والدینشان در مقابل آنها مقاومت نمی کنند و به داد و فریادهای آنها در باره اینکه " همه بچه ها یکی از آنها را دارند"تن در می دهند، در حالی که می دانند آن کیف مدرسه مناسب نیست و جایگاه اجتماعی فرزندشان را پایین می آورد و علاقه ی مردم را نسبت به او کم می کند. پس جای تعجب نیست که بیشتر تحقیقات نشان میدهد که والدین بچه ها را پرهزینه توصیف می کنند تا اینکه آنها را لذت بخش قلمداد نمایند.
مردم دوست دارند تا از واقعیت های لذت بخش فرار کنند و دلیل پشت دلیل می آورند و توجیه می کنند. این ما را وادار می کند تا دنیا را طوری ببینیم که در آن بازاریاب ها اجازه دارند ذائقه و رفتار بچه ها را دست کاری کنند. چطوری این اتفاق می افتد؟ چرا ما اجازه می دهیم که چنین اتفاقی بیافتد؟ خیلی از آدم هایی که برای این کالاها، سرمایه گذاری می کنند، آنها را راه اندازی می کنند، برنامه ریزی می کنند، تولید می کنند، بسته بندی می کنند و بازاریابی می کنند، خودشان بچه و نوه دارند و حتی اگر مجرد باشند خودشان یک زمانی بچه بوده اند. پس چطور خودشان را متقاعد می کنند که توجه به اخلاقیات در زمینه ی تأثیر تجارت بر روی بچه ها کار آنها نیست؟
احتمالا، امروزه تجارت به ثروت انسانها توجه می کند نه نگرانی های اجتماعی فردگرایی بیش از اندازه و مادی بودن بیش از اندازه انگ زندگی مدرن است. مایک جامعه ای شده ایم که برای بزرگسال ها در محیط کار، پول تنها وسیله ای برای معامله کردن نیست بلکه ابزاری برای قضاوت در مورد ارزشها نیز هست. یک تفاوت حیاتی وجود دارد. یک زمانی پول ذات ارزشمند است. هیچ کس نمی تواند به اندازه کافی داشته باشد؛ هرچه بیشتر، بهتر است، بنابراین خواستن سود، اضافه حقوق، پول مفت، سرمایه گذاری جسورانه، شغل دوم، اضافه کاری بیشتر و بیشتر هیچ وقت تمام نمی شود.