نام محصول: آموزش فن بیان

دف اصلی از نگارش این کتاب، آموزش فن بیان» در زندگی روزمره و کسانی است که با کلام زیاد سروکار دارند. " همه میدانیم که انسان تنها موجودی است که قدرت تکلم و موهبت خندیدن دارد. زمانی این توانایی ها نمود پیدا می کند که به بهترین نحو و زیباترین روش از آنها استفاده شود؛ یعنی به صورت هنر درآید. آری می توان همانند آموزش سایر هنرها و فنون مختلف، سخنوری، هنر و مهارت فن بیان را با عزمی راسخ و گذراندن دوره هایی شامل مطالعه، تمرین، توجه، تفکر، تجسم و... را آموخت. بسته به جایگاه شغلی هر فرد، فراگیری این فن در حد مورد لزوم و متعارف ضروری است؛ چراکه خوش صحبت و خوش صدا بودن ، مهارت با ارزشی به شمار می رود. متاسفانه هر چه زمان می گذرد، در جامعه، معضل نارسایی بیان بیشتر می شود. اگر روند به صدا درآمدن نوزادان را از بدو تولد تا به حرف افتادن در مقطع کودکی مورد بررسی قرار دهیم، به نکات جالبی بر می خوریم؛ از جمله اینکه دقیقا مطابق با قوانین طبیعت و به درستی رفتار می نمایند و به که قادر به دیدن و شنیدن این بدعت های الهی هستند و پیرو اصولی اند که در بخش های بعدی به مقبولیت آنها تأکید می کنیم. به عنوان نمونه، به طرز باز کردن دهان یک نوزاد هنگام گریستن، بلندی صدا و نیز تنفس شکمی وی توجه کنید. بسیاری از بزرگ ترها فاقد این توانایی می باشند! علت را توضیح خواهیم داد. اگر طفل از جانب بزرگ ترها با کلمات تحکم آمیزی نظیر، هیس، ساکت شو،یواش نرو... مورد عتاب و خطاب قرار نگیرد، صدایش همانند توانایی های روحی و جسمی، به طور معمول و در مسیر خود رشد می کند. معلمان زحمتکش و دلسوز کلاسهای اول دبستان که در کار خود متخصص اند، با نهایت سعی و کوشش به این نوباوگان، تلفظ و هجی کردن حروف، اصوات، مصوت ها و... را که جزئی از فن بیان نیز هست، آموزش میدهند، ولی متأسفانه در کلاس های بالاتر، این نکات مهم پیگیری نمی شود و شاهدیم که بسیاری از این افراد به مدارج بالای علمی هم می رسند، ولی بیان مناسبی ندارند. بدبختانه شاهدیم که برخی از گوینده ها، گزارشگران رسانه ها، دوبلرها و... کسانی که حرفه شان مستقیما با فن بیان در ارتباط است و باید الگوی دیگران باشند، در کار خود مشکل داشته و برای اصلاح آن اهتمام نمی ورزند، چه برسد به سایر حرفه ها که به طور نسبی با این مسئله رودررو می باشند. لذا جهت پیشگیری از اشاعه ی بیشتر این ناهنجاری، دوستداران زبان و ادب پارسی و متولیان امور باید درصدد مقابله با آن برآیند. کلام، لباس اندیشه و فن بیان زیرمجموعه ای از آداب معاشرت است که در روابط اجتماعی نقش تعیین کننده ای دارد. صدای رسا، واضح، انعطاف پذیر و نافذ، دارایی گران بهایی است و شاخص شخصیت، منش، سواد، معلومات و بسیاری از نمادهای افراد می باشد. همان گونه که به آراستگی لباس و سرووضع خود رسیدگی می کنیم، بیان فصیح نیز، نه تنها دست کمی از آن ندارد، بلکه خیلی مهم تر از این حرف ها است.