یک راه برای سبک کردن بار تصمیم گیری و آزادی انتخاب، این است که تصمیم بگیریم چه زمانی باید تصمیم بگیریم. ایجاد محدودیت برای انتخاب هایمان می تواند آزادی بیشتری به ما بدهد. نویسنده پیشنهاد می کند قوانین، استانداردها و پروتکل هایی را برای موقعیت های خاص تعیین کنیم تا تصمیم گیری را به حداقل برسانیم. تصمیم بگیرید که چه زمانی باید و می خواهید تصمیم بگیرید.
در رابطه با استانداردها، شوارتز پیشنهاد می کند که گزینه ها را به دو دسته تقسیم کنیم: گزینه هایی که با استانداردهای تعیین شده تطابق دارند و آنها که این استانداردها را ندارند. وقتی که نیاز به تصمیم گیری بین این انتخاب ها پیش می آید، آنها را با این استانداردها مقایسه کنید و دیگر از حدس زدن دست بردارید. اینکار را می توانید برای خرید لباس یا ماشین، تصمیم گیری سرمایه گذاری یا حتی انتخاب مقصد سفر انجام دهید. این تصمیم که هرگاه گزینه ای با استانداردهای ما هماهنگ بود، آن را انتخاب کنیم و سراغ دیگر گزینه ها نرویم، بار تصمیم گیری را از روی دوش ما تا حد زیادی بر می دارد.»شوارتز معتقد است برای کاهش احساس پشیمانی حاصل از انتخاب اشتباه باید نیاز یا تمایل به داشتن بهترین ها را در هر زمینه ای کم کرده و روی چیزهایی تمرکز کنیم که به اندازه کافی خوب هستند.
هیچکس منابع ذهنی و زمان کافی ندارد تا بتواند تمام تصمیماتش را دقیق و کامل بگیرد و همانطور که نیاز به گرفتن تصمیمات بیشتری پیدا می کنیم و انتخاب های متنوع تری پیش روی ما قرار می گیرد، کار تصمیم گیری دائم سخت تر و سخت تر می شود.
به خوب قانع باشید و دنبال بهترین نباشید.
اینکه یاد بگیریم هر چیزی را که به اندازه کافی خوب است، بپذیریم، کار تصمیم گیری را ساده می کند و احساس رضایت را در ما افزایش می دهد. شوارتز از نظر نوع تصمیم گیری، افراد را به دو دسته تقسیم می کند: افرادی که دنبال بهترین هستند و آنهایی که به خوب رضایت می دهند.
دسته اول در هر موضوعی بهترین آن را می خواهند. آنها تمام گزینه ها را بررسی می کنند و هزینه فرصت تمام تصمیمات و گزینه هایی را که انتخاب نمی شود، در نظر می گیرند. اینکار نیاز به زمان و تلاش دارد و در دنیایی که از انتخاب های مختلف لبریز است، این افراد زیر بار این همه انتخاب و تصمیم گیری، فشار زیادی را تحمل می کنند.
اما دسته دوم افرادی هستند که به خوب قانع هستند. آنها معیارهایی را از قبل برای خود تعیین می کنند و نگران این نیستند که گزینه های بهتری هم وجود دارد. وقتی آنچه دوست دارند را پیدا می کنند، از جستجو دست بر می دارند.
تحقیقات نشان داده اند افرادی که به دنبال بهترین ها هستند، بیشتر از تصمیمات خود پشیمان می شوند، نگران فرصت های از دست رفته هستند، احتمال ناشاد بودن شان بیشتر است و بیشتر درگیر مقایسه اجتماعی می شوند. مقایسه اجتماعی یعنی مقایسه تصمیم خود با آنچه توقع داشتید و می توانست باشد یا آنچه دیگران انتخاب کرده اند.
افرادی که به دنبال بهترین ها هستند، تلاش زیادی برای هر تصمیم گیری می کنند، بالاترین سطح توقع را از نتایج این تصمیم ها دارند، بنابراین بیشتر از دیگران ناامید و سرخورده می شوند.
اولین قدم برای بهبود اوضاع این است که نسبت به این حالت آگاهی داشته باشید و سعی کنید در تصمیم گیری های خود بیشتر از قبل به چیزهایی که به اندازه کافی خوب هستند، رضایت بدهید. به این موضوع فکر کنید که چه تصمیماتی می توانند به اندازه کافی خوب باشند و همیشه به اجرای نتایج آن پایبند باشید. برای اینکار می توانید استانداردهایی واضح و روشن را برای آنچه به اندازه کافی خوب است، تعریف کنید.